Մարտական Եղբայրություն միաբանության անդամ Աշոտ Տերտերյանը գրում է`

​

Հայաստանի հասարակական-քաղաքական դաշտի գլխավոր միտքն այն է, որ պետությունը կարելի է պահել դիվանագիտական հավերժ խուսանավումներով։

Լավ դիվանագիտությամբ կարելի է միշտ պետությունը փրկել արհավիրքներից, պատերազմներից և ձախողումներից։

​

Օրինակ Լևոն Տեր-Պետրոսյանը ժամանակին ասել է, որ լավ թագավորն այն թագավորն է, որ կարողացել է երկիրը հեռու պահել պատերազմներից։

​

Այսօր էլ անընդհատ մեր ժողովրդին սնուցում են, որ պետք էր խուսափել 2020 թ-ի պատերազմից կամ շուտ ավարտել, և որ ձախողել ենք դիվանագիտությունը։

​

Հիմա, 2025 թ-ին ուկրաինական ճակատում շատ հնարավոր է հրադադար հաստատվի և Ռուսաստանը նորից ակտիվանա Հարավային Կովկասում, և բացի դա Արևմտյան հարձակում լինի Իրանի վրա։

​

Նման պայմաններում Հայաստանն էլ կարող է ներքաշվել պատերազմի մեջ։

​

Ու նորից շատ լուրջ մարդիկ մեզ ասելուն են՝ ճիշտ դիվանագիտություն չվարեցինք ու պատերազմի մեջ ընկանք, Ռուսաստանից երես թեքեցինք ու պատերազմի մեջ ընկանք, Արևմուտքի հետ բավարար չսերտացանք ու պատերազմի մեջ ընկանք։

​

Իրականում այդ ամենը քաղաքական անմտություն է։

​

Երբ պատերազմը հասունանում է, դրանից խուսափելն անհնար է, որքան էլ ուժեղ դիվանագիտություն վարես։

​

Հայաստանը մեղավոր չէ, որ 2020 թ-ին պատերազմ է սկսվել, ոչ էլ մեղավոր կլինի եթե այն 2025 թ-ին սկսվի։

​

Եվ Հայաստանը քայքայող քարոզչություն է ձախողման հիմքում դնել դիվանագիտական սխալ աշխատանքը։

​

Երբ պատերազմ է սկսվում ու բնակչության մոտ այն միտքն է, թե դիվանագիտությամբ կարելի է խուսափել պատերազմից, կամ դիվանագիտությամբ կարելի է կանգնեցնել պատերազմը, ապա պետության պայքարը պատերազմի դաշտում թուլանում է։

​

Պետք է հասկանալ, որ դիվանագիտությունն ընդամենը պատերազմի արդյունքները ձևակերպող գործիք է ու դրա համար պետք է հաղթել պատերազմը, որպեսզի հետո դիվանագիտությունն արդյունք տա։

​

Հիմա ամենամեծ լսարան ունեցող մեդիա ռեսուրսներն առավոտից երեկո թմբկահարում են՝ 1997 թ-ին սխալվեցինք, 2016 թ-ին սխալվեցինք, 2019 թ-ին սխալվեցինք, Լավրովի պլանը պիտի ընդունեինք, Նիկոլը պիտի 2019 թ-ին հողերը տար և այլն։

​

Սա հենց թշնամական քարոզչությունն է Հայաստանի հանդեպ` պայքարի կամքը կոտրելու համար, որպեսզի Հայաստանը հասկանա, որ ի վիճակի չէ պատերազմ հաղթելու, որ փրկությունը դիվանագիտությամբ խուսանավելն է, այսինքն՝ հզոր թշնամիներին զիջելը։

​

Մեծ մտավախությունն այն է, որ 2025 թ-ի հավանական պատերազմին Հայաստանը կգնա հենց վերոնշյալ մտքերով՝ դիվանագիտությունը ձախողեցինք, գոնե հիմա մի բան զիջենք պրծնենք։

​

Սակայն դիվանագիտական խուսանավման փրկարար դերն անընդհատ շեշտելու թշնամական գործողության փոխարեն, պետք է պետությունը կազմակերպել պատերազմի ու պատերազմի ժամանակ էլ՝ թեկուզ քիչ զենքով, թեկուզ քիչ զինվորով աշխատել հաղթելու ուղղությամբ։

​

Իսկ հաղթել հնարավոր է ցանկացած հակառակորդի։

Եվ հաղթանակն էլ հակառակորդին ոչ մի թիզ հող չզիջելը չէ։

​

Հաղթանակը հակառակորդի քաղաքական ծրագիրը ձախողելն է և քո պատերազմելու ներուժը պահպանելը։

​

Օրինակ՝ 2020 թ-ի պատերազմում Հայաստանը կարող էր հաղթել նույնիսկ, եթե կորցներ ամեն ինչ՝ պահելով միայն Քարվաճառը և Լաչինը:

Դա ռեալ հնարավոր էր։