Ինչո'ւ են աշակերտները սկսում ատել պատմությունը

Ուրբաթ օրը, մայիսի 12-ին տեղի ունեցավ Մարտական եղբայրության Ակումբի հերթական քննարկումը.

Հերթական թեման էր` Հայոց պատմության դասավանդումը դպրոցներում:

Թեման ներկայացրեց պատմության երիտասարդ ուսուցչուհի, Մարտական եղբայրության անդամ Վարդուհի Գալստյանը, որից հետո ծավալվեց քննարկում` Միաբանության անդամների և հյուրերի մասնակցությամբ:

Կարծիք հայտնվեց, որ պատմությունը ներկայացվում է դասագրքերում երեխեք համար անհետաքրքիր ոճով` գրքերը գրվում են, ասես, մասնագետների համար:

Հայերը ներկայացվում են որպես միայն զոհ, որոնց անընդատ զոհաբերում են մեծ տերությունները, իսկ սեփական պատասխանատվության հարց գրեթե չի դրվում:

Պատմությունը ներկայացվում է սև ու սպիտակ, առանց նրբերանգների, անընդհատ գնահատական է տրվում, տեղ չթողնելով ինքնուրույն մտածելուն:

Ցայսօր պահպանվում են սովետական ավանդույթները, օրինակ, ռուսական քաղաքականության կոնտեքստում, եթե պետք է բացասական գնահատական տրվի, չի ասվում` ռուսական, այլ ցարական կամ բոլշևիկյան:

Մինչդեռ մյուս պետությունների դեպքում տրվում բուն պետության, այլ ոչ թե ռեժիմի անունը:

Արդյունքն այն է, որ երեխաները հաճախ սկսում են չսիրել, նույնիսկ` ատել պատմությունը: Կամ հակառակվելով ընկնում են ծայրահեղության մեջ, և դասագրքի դրականը բացասական գնհատել, և հակառակը: Չեն հավատում դասագրքերում շարադրածին:

Քննարկման մասնակիցներից մեկն էլ ավելացրեց սրան` պատմություն շարադրելիս պատճառահետևանքային կապերի ներկայացման բացակայությունը, ինչը փոխարինվում է անվերջ ածականների գերակայությամբ շարադրանքում:

Քննարկման մյուս մասնակիցը բարձրացրեց հատկապես ռազմական դեպքերին վերաբերող պատմական շարադրանքի թերությունը, անհամարժեքությունը:

Քննարկման մասնակիցների մեծ մասը համաձայնեցին, որ նկարագրածն ավելի մեծ պատկերի մաս էՀայաստանի իրական, բովանդակային անկախության բացակայության: Իսկ մասնակիցներից մեկը որպես մեծ լուծում տեսավ դեսովետիզացիայի անավարտ գործընթացն ավարտի հասցնելը, որով պետք է լուծվի նաև պատմագիտության հարցը: